Psia mitologia

O mitach związanych z konkretnymi rasami pisaliśmy w poprzednim numerze. Niektóre dotyczą jednak wszystkich psów

STARY PIES, NOWE SZTUCZKI
Dość powszechne jest przekonanie, że nie warto szkolić paroletniego zwierzęcia. Tymczasem psy nawet w zaawansowanym wieku zwykle łatwo uczą się nowych poleceń. Natomiast trudno jest walczyć z ich starymi nawykami. Dlatego zamiast próbować oduczyć psa niepożądanego zachowania, o wiele lepiej jest nauczyć go nowego – np. jeśli pies skacze przy powitaniu, możemy nauczyć go przyjmowania w tej sytuacji pozycji „siad”.

SZCZENIĘTA A ZDROWIE
Pogląd, jakoby suka powinna odchować przynajmniej jeden miot szczeniąt, by uniknąć ropomacicza, to jeden z mitów najbardziej rozpowszechnionych i najbardziej dramatycznych w skutkach. Powoduje bowiem rozmnażanie zwierząt niehodowlanych i przyczynia się do zwiększenia problemu bezdomności.

Tymczasem stwierdzono, że suka nie tylko nie musi mieć szczeniąt „dla zdrowia”, ale ciąża zwiększa ryzyko wystąpienia ropomacicza. Najskuteczniejszą ochroną przed ropomaciczem jest sterylizacja.

CZARNE PODNIEBIENIE
Nieprawdą jest, jakoby czarne podniebienie świadczyło o tym, że pies jest ostry. Czarne podniebienie zawiera po prostu dużo pigmentu, więc często występuje u psów czarnych, które całe są mocno pigmentowane. Nie stwierdzono, aby ilość pigmentu łączyła się z poziomem agresji. Czarne labradory nie są mniej łagodne czy przyjazne od biszkoptowych, mimo że mają czarne podniebienie. Wśród psów o wszystkich umaszczeniach spotkamy wszelkie możliwe typy psychiki – od bardzo łagodnych po agresywne.

AGRESJA I SUROWE MIĘSO
W micie mówiącym, że karmienie psa surowym mięsem wzmaga jego agresję, jest maleńkie ziarenko prawdy. Pies karmiony dużą ilością mięsa – niezależnie od tego, czy surowego, czy gotowanego – ma bowiem dużo energii. Jeśli brak mu warunków do jej spalania, może się zachowywać bardziej nerwowo. Dotyczy to zwłaszcza dominujących samców. W takich wypadkach zmiana diety na niskobiałkową może pozytywnie wpłynąć na zachowanie psa.

JAK SZCZEKA, TO NIE GRYZIE
W tym micie również jest odrobina prawdy. Pies pewny siebie nie szczeka albo szczeka mało – są to raczej pojedyncze głębokie szczeknięcia. Im szybsze i bardziej rozpaczliwe ujadanie, tym mniej pewnie czuje się pies (oczywiście, natężenie szczekania w dużym stopniu zależy też od rasy). Jeżeli intruz wejdzie na teren, pies mało pewny siebie może po prostu uciec i ujadać z dalszej odległości. Jednak pies, który szczeka, może ugryźć, jeżeli poczuje się przyparty do muru. Dlatego nie należy podchodzić do szczekającego psa, który jest uwiązany lub znajduje się na ograniczonej przestrzeni, bez możliwości ucieczki. Zawsze należy brać pod uwagę, że nawet pies, który szczeka, może ugryźć.

ILE LAT LICZY ROK?
Powszechnie uważa się, że rok życia psa odpowiada siedmiu latom życia człowieka. O tym, że to nieprawda, łatwo się przekonać, biorąc pod uwagę tempo dojrzewania i starzenia się psów. Psy zazwyczaj dojrzewają płciowo w pierwszym roku życia, można więc przyjąć, że odpowiada on mniej więcej 12 ludzkim latom. Pod koniec drugiego roku większość psów osiąga pełną dojrzałość fizyczną, można więc powiedzieć, że pies dwuletni jest w wieku dziewiętnastoletniego człowieka. Ponieważ pies dożywa przeciętnie około 13-14 ezoteryka lat, a człowiek 70-80, łatwo obliczyć, że każdy następny rok życia psa trzeba liczyć już jak mniejszą liczbę lat ludzkich. W dużym przybliżeniu można więc przyjąć, że pierwszy rok życia psa liczy się jak 12 lat życia człowieka, drugi – jak 7, a następne – jak 4 lata ludzkie. Przy obliczaniu „ludzkiego wieku” psa, trzeba wziąć pod uwagę także jego wielkość. Małe pieski często dożywają nawet 18 lat, dla średnich 14 lat jest już poważnym wiekiem, a rasy olbrzymie najpierw powoli dojrzewają, a w wieku
dziesięciu lat są staruszkami.

Urszula Charytonik

Źródło: http://www.psy.pl/archiwum-miesiecznika/art1371.html